نجمه ابراهیم زاده؛ سیدمحسن اصغری نکاح؛ سکینه سلطانی کوهبنانی
چکیده
هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش گروهی افزایش صبر بر خودکارآمدی و نگرش‌مادران دارای کودک‌استثنایی بود. این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ی آماری پژوهش حاضر شامل تمامی مادران دارای کودک‌استثنایی شهر مشهد بود که در آموزش‌وپرورش استثنایی استان خراسان رضوی ثبت‌نام‌شده بودند، انتخاب نمونه ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش گروهی افزایش صبر بر خودکارآمدی و نگرش‌مادران دارای کودک‌استثنایی بود. این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ی آماری پژوهش حاضر شامل تمامی مادران دارای کودک‌استثنایی شهر مشهد بود که در آموزش‌وپرورش استثنایی استان خراسان رضوی ثبت‌نام‌شده بودند، انتخاب نمونه به‌صورت داوطلبانه و از روش در دسترس استفاده‌شده است. 32 مادر دارای کودک‌استثنایی انتخاب و به‌صورت تصادفی در گروه‌های آزمایش و گواه جایگزین شد (16 نفر در هر گروه). از پرسش‌نامه‌های صبر، خودکارآمدی دومکا و نگرش والدین به کودک‌استثنایی برای سنجش متغیرهای پژوهش استفاده شد. پیش‌آزمون از دو گروه گرفته شد. گروه آزمایش 10 جلسه‌ی آموزش صبر را دریافت کردند درحالی‌که گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. پس از ارائه جلسات آموزشی، هر دو گروه مجدداً به پرسشنامه‌ها در پس‌آزمون پاسخ دادند. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل کواریانس تک‌متغیره (ANCOVA) و تحلیل کواریانس چندمتغیری (MONCOVA) مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفت. یافته‌های پژوهش حاضر نشان‌داد که آموزش صبر بر خودکارآمدی و تغییر نگرش، ناکامی، ناامیدی و شرم‌زدگی و صبر مادران‌دارای فرزنداستثنایی مؤثر است. در‌نتیجه توصیه می‌شود مشاوران و روان‌شناسان در برنامه‌های آموزش‌خانواده و گروه‌های والدین دارای فرزند استثنایی، آموزش صبر را موردتوجه قرار‌دهند.
رحیم شالیان؛ سید امیر امین یزدی؛ حسین کارشکی؛ محمود سعیدی رضوانی؛ سیدمحسن اصغری نکاح
چکیده
پژوهش حاضر با هدفِ فهم الزامات تحولی-تعاملی در آموزش دانش آموزانِ با آسیب شنوایی انجام شده است. این پژوهش با رویکردکیفی و استفاده از راهبردهای مطالعه موردی بر روی دوفرد با آسیب شنوایی انجام شد و موردهای مطالعه، با استفاده از تکنیک "بیشترین تفاوت یا تشابه" انتخاب شدند. داده‌ها با ابزار مشاهده فیلم‌ها، بررسی اسناد، مصاحبه‌نیمه‌ساختاریافته ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدفِ فهم الزامات تحولی-تعاملی در آموزش دانش آموزانِ با آسیب شنوایی انجام شده است. این پژوهش با رویکردکیفی و استفاده از راهبردهای مطالعه موردی بر روی دوفرد با آسیب شنوایی انجام شد و موردهای مطالعه، با استفاده از تکنیک "بیشترین تفاوت یا تشابه" انتخاب شدند. داده‌ها با ابزار مشاهده فیلم‌ها، بررسی اسناد، مصاحبه‌نیمه‌ساختاریافته از موارد انتخابی و اطرافیان آنها در خانه و مدرسه، جمع‌آوری و با استفاده از روش تفسیر تأملی تحلیل گردید. ملاک‌های "قابلیت پذیرش"، "اعتماد"، "انتقال" و "تائید" برای اعتبارسنجی مد نظر قرار گرفت. یافتهها: درک و بازنگاری تجربه مشارکت‌کنندگان، این امکان را می‌دهدکه اظهار داریم، موارد انتخابی پژوهش به رغمِ میزانِ آسیب‌شنوایی یکسان و امکان بهره‌مندی از آموزش تلفیقی، توفیقی متفاوت در امر تحصیل داشته اند. این تمایزکه متاثر از الگوهای تعاملی والدین و چگونگی تسلط افراد به قابلیت‌های پایه رشد هیجانی کارکردی حاصل شده است، برخلاف باور رایج، منوط به تقویت حس شنوایی نبوده است. نتیجه‌گیری: تفاوت افرادِ با آسیب‌شنوایی از منظر میزان تسلط به قابلیت‌های پایه رشد هیجانی کارکردی، ماهیتِ نیازهایِ آنان را در محیط آموزشی نه تنها نسبت به افراد سایرگروه های با نیاز ویژه، بلکه نسبت به یکدیگر متفاوت می‌نماید. لذا در راستای تحقق عدالت تربیتی توصیه می‌شود، در انجام مداخلات و تعیین ویژگی عناصر برنامه درسی، بالاخص در دوره دبستان، نسبت به فهم و بهبود کیفیت تجربیات افرادآسیب دیدۀشنوایی در تسلط به قابلیت های پایۀ هیجان کارکردی در تعامل با بافت تحصیلی و خانوادگی توجه شود.
اقدس رنگانی؛ قربان همتی علمدارلو؛ ستاره شجاعی؛ سیدمحسن اصغری نکاح
چکیده
مهارتهای اجتماعی نقش بسیار مهمی در زندگی و موفقیت افراد دارد، اما کودکان با اختلال اتیسم مشکل قابل توجهی در مهارتهای اجتماعی دارند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله‌ی بازی‌درمانی عروسکی بر مهارتهای اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال اتیسم انجام شد. در این پژوهش 24 دانش‌آموز پسر 6 تا10 ساله با اختلال اتیسم به روش ...
بیشتر
مهارتهای اجتماعی نقش بسیار مهمی در زندگی و موفقیت افراد دارد، اما کودکان با اختلال اتیسم مشکل قابل توجهی در مهارتهای اجتماعی دارند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله‌ی بازی‌درمانی عروسکی بر مهارتهای اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال اتیسم انجام شد. در این پژوهش 24 دانش‌آموز پسر 6 تا10 ساله با اختلال اتیسم به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و پس از اجرای آزمون گارز به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل(هر گروه 12 نفر) جاگماری شدند. از هر دو گروه پیش‌آزمون مهارتهای اجتماعی به عمل آمد. سپس گروه آزمایش مداخله بازی‌درمانی عروسکی را در 21 جلسه‌ی 45 تا60 دقیقه‌ای دریافت کردند در حالی‌که گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. پس از پایان جلسات مداخله از هر دو گروه پس‌آزمون مهارتهای اجتماعی گرفته شد. برای سنجش مهارتهای اجتماعی از مقیاس مهارت اجتماعی استونی و همکاران (2010) استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک‌متغیره و تحلیل کوواریانس چند‌متغیره نشان داد که میانگین مهارتهای اجتماعی و خرده مقیاس‌های آن (توانایی درک هیجانات و احساسات دیگران، توانایی شروع تعامل با دیگران، توانایی حفظ تعامل با دیگران و توانایی پاسخ‌دهی به دیگران) گروه آزمایش در پس‌آزمون به طور معناداری افزایش یافته است(01/0>p). یافتهها بیانگر تأثیر مداخله بازی‌درمانی عروسکی بر بهبود مهارتهای اجتماعی دانش‌آموزان پسر با اختلال اتیسم بود. بنابراین یافته‌های پژوهش نه تنها اثربخشی این روش را تأیید می‌کند بلکه چشم‌انداز وسیع‌تر و عمیق‌تری را نسبت به مداخله بازی‌درمانی می‌گشاید و درمان‌گران را ترغیب می‌کند تا بازی‌درمانی عروسکی را به عنوان روشی مؤثر در درمان دانش‌آموزان با اختلال اتیسم مورد ملاحظه قرار دهند.
