یوسف گرجی؛ راضیه کیوان پور
چکیده
تولد فرزند معلول میتواند اثرات منفی شدیدی بر مادران داشته باشد؛ چراکه میبایست خواستههای بیشتری را برآورده کنند. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مثبتنگری بر امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول اجرا شد. روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پس-آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. نمونه پژوهش به حجم 30 نفر ...
بیشتر
تولد فرزند معلول میتواند اثرات منفی شدیدی بر مادران داشته باشد؛ چراکه میبایست خواستههای بیشتری را برآورده کنند. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مثبتنگری بر امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول اجرا شد. روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پس-آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. نمونه پژوهش به حجم 30 نفر از بین مادران دارای فرزند معلول تحت پوشش سازمان بهزیستی شاهینشهر در سال 1397 به روش نمونهگیری هدفمند، انتخاب و بهتصادف، در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. شرکتکنندگان مقیاس امیدواری (اشنایدر و همکاران، 1991) و پرسشنامه رضایت از زندگی (داینر و همکاران، 1985) در مراحل پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری تکمیل کردند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 60 دقیقهای و هفتگی؛ تحت آموزش مثبتنگری قرار گرفت و گروه گواه، آموزشی دریافت نکرد. تحلیل دادهها با استفاده از روش تحلیلواریانس با اندازهگیری مکرر و با استفاده از نرمافزار SPSS، انجام گرفت. نتایج نشان داد که در متغیر امید، عامل زمان (05/0>p، 907/16=F)، عامل گروه (05/0>p، 864/19=F) و تعامل زمان و گروه (05/0>p، 996/17=F) و در متغیر رضایت از زندگی، عامل زمان (05/0>p، 757/8=F)، عامل گروه (05/0>p، 806/8=F) و تعامل زمان و گروه (05/0>p، 543/9=F) معنادار هستند که این یافتهها نشان دهنده این است که بین دو گروه و در سه مرحله پژوهش در عامل امید و رضایت از زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. لذا میتوان از آموزش مثبتنگری در مراکز روانشناختی به عنوان درمانی مؤثر به منظور بهبود امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول استفاده کرد.
علی شیخ الاسلامی؛ شکوفه رمضانی
چکیده
هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر امیددرمانی گروهی بر رضایت از زندگی مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی بود. این پژوهش به روش آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعهی آماری پژوهش را تمامی مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل میدادندکه از میان آنها با استفاده از روش نمونهگیری ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر امیددرمانی گروهی بر رضایت از زندگی مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی بود. این پژوهش به روش آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعهی آماری پژوهش را تمامی مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی تحت پوشش بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل میدادندکه از میان آنها با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، 30 نفر انتخاب شده و بهطور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین گشتند. شرکتکنندگان گروه آزمایش، امیددرمانی را طی 8 جلسه دریافت نمودند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامهی رضایت از زندگی داینر و همکاران استفاده شد. دادهها با روش آماری کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها نشان داد که فرضیهی پژوهش مبنی بر تأثیر امیددرمانی بر رضایت از زندگی مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی مورد تایید قرار گرفته است و شرکتکنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکت-کنندگان گروه کنترل، در پسآزمون به طور معناداری، رضایت از زندگی بیشتری داشتند (01/0>p). بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که امیددرمانی گروهی موجب افزایش رضایت از زندگی مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی شده است و روش مناسبی برای مداخلات روانی-آموزشی مربوط به مردان با ناتوانی جسمی-حرکتی میباشد.
ایران داودی؛ رقیه مزارعی کاسکانی؛ مهناز مهرابی زاده هنرمند
دوره 3، شماره 11 ، مهر 1392، ، صفحه 87-106
چکیده
هدف این پژوهش مقایسه مهارتهای اجتماعی، رضایت از زندگی و جایگاه مهار در دانشآموزان دارای نارسایی شنوایی، نارسایی بینایی و عادی در مقطع راهنمایی و دبیرستان شهر اهواز بود. نمونه پژوهش حاضر 129 نفر، شامل 50 دانشآموز داراینارسایی شنوایی، 28 دانشآموز داراینارسایی بینایی و 51 دانشآموز عادی بود که با پر کردن پرسشنامههای مهارتهای ...
بیشتر
هدف این پژوهش مقایسه مهارتهای اجتماعی، رضایت از زندگی و جایگاه مهار در دانشآموزان دارای نارسایی شنوایی، نارسایی بینایی و عادی در مقطع راهنمایی و دبیرستان شهر اهواز بود. نمونه پژوهش حاضر 129 نفر، شامل 50 دانشآموز داراینارسایی شنوایی، 28 دانشآموز داراینارسایی بینایی و 51 دانشآموز عادی بود که با پر کردن پرسشنامههای مهارتهای اجتماعی، رضایت از زندگی و جایگاه مهار در این پژوهش شرکت کردند. طرح پژوهش علی-مقایسه ای بود و جهت آزمون فرضیهها از تحلیل واریانس چندمتغیری استفاده شد. یافتهها بیان گر این بود که بین سه گروه تفاوت معنیداری وجود دارد (001/0<P). بین سه گروه در متغیرهای مهارتهای اجتماعی و جایگاه مهار تفاوت معنی داری وجود داشت و در نتیجه افراد عادی نسبت به افراد داراینارسایی شنوایی و نارسایی بینایی مهارتهای اجتماعی بالاتری داشته و از جایگاه مهار درونیتری برخوردار بودند، در پیگیری نتایج، این یافته به دست آمد که تفاوت مهارتهای اجتماعی در مقایسه دانشآموزان داراینارسایی شنوایی و بینایی معنیدار و به نفع گروه داراینارسایی بینایی بود. در مورد جایگاه مهار نیز پیگیری نشان دهنده تفاوت معنی دار جایگاه مهار بیرونی در مقایسه گروه عادی و گروه داراینارسایی شنوایی و به نفع گروه داراینارسایی شنوایی بود، اما در متغیر رضایت از زندگی تفاوت معنیداری بین سه گروه مشاهده نشد. کاربرد یافته ها در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.