محمدرضا ذوقی پایدار؛ ابوالقاسم یعقوبی؛ صفدر نبی زاده
چکیده
هدف پژوهش حاضر پیشبینی عملکرد تحصیلی دانشآموزان با اختلال نارساییتوجه - بیشفعالی بر اساس استرس و شیوه برخورد والدین بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانشآموزان با اختلال نارساییتوجه - بیشفعالی پایه سوم ابتدایی شهر همدان در سال تحصیلی 91-92 بود که از بین آنها 50 نفر به عنوان شرکتکننده ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر پیشبینی عملکرد تحصیلی دانشآموزان با اختلال نارساییتوجه - بیشفعالی بر اساس استرس و شیوه برخورد والدین بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانشآموزان با اختلال نارساییتوجه - بیشفعالی پایه سوم ابتدایی شهر همدان در سال تحصیلی 91-92 بود که از بین آنها 50 نفر به عنوان شرکتکننده در پژوهش با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. برای غربالگری و گردآوری دادهها، پرسشنامه خانواده- مدرسه(میدگت،2000)، مقیاس کانرز والدین)کانرز، 1998(، مقیاس استرس والدین (بری و جونز، 1995)، مقیاس هوشی ریون کودکان و آزمون عملکرد تحصیلی محقق ساخته مورد استفاده قرار گرفت. جهت تحلیل دادهها از روشهای آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی مانند همبستگی ساده و تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان داد که بین شیوه برخورد ابزاری والدین با عملکرد تحصیلی دانشآموزان با اختلال نارساییتوجه - بیشفعالی ارتباط مثبت و معنادار و بین شیوه برخورد کنترلی و استرس والدین با عملکرد تحصیلی آنها ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد. نتایج نشان داد که شیوه برخورد کنترلی و استرس والدین توانستند به طور معناداری عملکرد تحصیلی دانشآموزان با نارساییتوجه - بیشفعالی را پیشبینی کنند. همچنین استرس والدین بهترین پیشبینی کننده عملکرد تحصیلی آنها بود. یافتهها حاکی از آن است که گرچه داشتن کودک با اختلال نارساییتوجه - بیشفعالی چالشهای بسیاری برای والدین دارد، اما با آموزش والدین و کمک گرفتن از مشاوران و روانشناسان میتوان روابط کودکان و والدین را بهبود داده و آنها را در کسب نتایج تحصیلی بهتر یاری داد.
