قربان همتی علمدارلو؛ صدیقه رضایی دهنوی؛ محمد مهدی تیموری
دوره 3، شماره 9 ، فروردین 1392، ، صفحه 57-74
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه مسئولیت‌پذیری بین خواهران و برادران دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی و عادی صورت گرفت.جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه خواهران و برادران نوجوان12-18 ساله دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی و عادی شهر شیراز بودند که از بین آنها نمونه‌ای به حجم 170 نوجوان 12-18 ساله( 80 نفر از آنها خواهر یا برادر با کم‌توانی‌ذهنی داشتند ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف مقایسه مسئولیت‌پذیری بین خواهران و برادران دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی و عادی صورت گرفت.جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه خواهران و برادران نوجوان12-18 ساله دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی و عادی شهر شیراز بودند که از بین آنها نمونه‌ای به حجم 170 نوجوان 12-18 ساله( 80 نفر از آنها خواهر یا برادر با کم‌توانی‌ذهنی داشتند و 90 نفر از آنها خواهر یا برادر عادی داشتند) به شیوه هدفمند انتخاب شدند. از پرسشنامه مسئولیت‌پذیری نوجوانان برای سنجش مسئولیت‌پذیری استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه نشان داد که مسئولیت‌پذیری خواهران و برادران دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی به طور معنی‌داری بیشتر از مسئولیت‌پذیری خواهران و برادران دانش‌آموزان عادی است. هم‌چنین نتایج آزمون تحلیل واریانس چندگانه نشان داد که خواهران و برادران دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی در همه خرده مقیاس‌های مسئولیت‌پذیری به جز وظیفهشناسی نسبت به خواهران و برادران دانش‌آموزان عادی به طور معنی‌داری بالاتر هستند.با توجه به یافته‌های مذکور پیشنهاد می‌شود که الگوی مسئولیت‌پذیری در خواهران و برادران دانش‌آموزان با کم‌توانی‌ذهنی مورد مطالعه قرار گیرد و از آن برای مسئولیت‌پذیرتر کردن فرزندان خانواده‌های عادی استفاده شود.
اعظم مرادی؛ صدیقه رضایی دهنوی
دوره 2، شماره 5 ، فروردین 1391، ، صفحه 65-98
چکیده
هدف: هدف این تحقیقبررسی و مقایسۀ اثربخشی آموزشهای گروهی عزت نفس، خودکارآمدی و انگیزش پیشرفت بر عزت نفس زنان با معلولیت جسمی ـ حرکتی شهر اصفهان بود. روش:طرح تحقیق نیمه تجربی بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ اعضای زن 35-18 سالۀ تشکل غیردولتی جامعۀ معلولان شعبۀ شهر اصفهان بود. برای نمونهگیری 80 نفر از جامعه آماری به طور تصادفی انتخاب شدند ...
بیشتر
هدف: هدف این تحقیقبررسی و مقایسۀ اثربخشی آموزشهای گروهی عزت نفس، خودکارآمدی و انگیزش پیشرفت بر عزت نفس زنان با معلولیت جسمی ـ حرکتی شهر اصفهان بود. روش:طرح تحقیق نیمه تجربی بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ اعضای زن 35-18 سالۀ تشکل غیردولتی جامعۀ معلولان شعبۀ شهر اصفهان بود. برای نمونهگیری 80 نفر از جامعه آماری به طور تصادفی انتخاب شدند و پس از اجرای مقیاس عزت نفس روزنبرگ، 40 نفر از آنهاکه عزت نفسشان از نیم دیگر آزمودنیها پایینتر بود، به عنوان نمونۀ نهایی انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه آزمایشی ویک گروه گواه واگذار شدند. سپس برای هر یک از گروههای آزمایشی 1، 2 و 3 به ترتیب برنامۀ آموزش گروهی عزت نفس، آموزش گروهی خود کارآمدی و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت، در قالب 9 جلسۀ هفتگی 120 دقیقهای برگزار شد. پس از اتمام جلسات آموزش، پس آزمون با به کارگیری مقیاس عزت نفس روزنبرگ، بر روی هر سه گروه آزمایشی و گروه گواه انجام شد. برای سنجش ویژگیهای آزمودنیها علاوه بر پرسشنامۀ کیفیت زندگی، پرسشنامه مشخصات جمعیت شناختی نیز به کار برده شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از تحلیل کواریانس، تحلیل مانکوا و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. برای آزمون فرضیهها سطح احتمال 05/0P< استفاده شد. یافتهها: یافتهها حاکی از اثربخشی آموزش گروهی عزت نفس (023/0=P)،آموزش گروهی خود کارآمدی (006/0=P) و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت (016/0P=) بر عزت نفس بود، اما اثر بخشی سه نوع آموزش گروهی با یکدیگر تفاوتی نداشت. نتیجه گیری: هر یک از روشهای آموزش گروهی عزت نفس، آموزش گروهی خود کارآمدی و آموزش گروهی انگیزش پیشرفت میتواند بر بهبود عزت نفس افراد با معلولیت جسمی و در نتیجه توانبخشی آنها مؤثر باشد. بر این اساس پیشنهاد می‌شود که این سه نوع برنامۀ آموزشی به صورت منظم در مراکز درمانی و آموزشی و تشکلهای غیردولتیِ مخصوص افراد با معلولیت جسمی اجرا گردد.
