ملیحه شهرستانی؛ ابوالفضل کرمی؛ محسن دوستکام؛ امیرحسین علی محمدی
دوره 3، شماره 9 ، فروردین 1392، ، صفحه 93-110
چکیده
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی امید درمانی بر بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی مادران کودکان کمتوانذهنی شهر مشهد صورت گرفت. روش تحقیق شبه آزمایشی بود و از طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری کلیه مادران کودکان کمتوانذهنی بودند که فرزندان آنها در 28 مدرسه استثنایی شهر مشهد در سال تحصیلی 91-1390 ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی امید درمانی بر بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی مادران کودکان کمتوانذهنی شهر مشهد صورت گرفت. روش تحقیق شبه آزمایشی بود و از طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری کلیه مادران کودکان کمتوانذهنی بودند که فرزندان آنها در 28 مدرسه استثنایی شهر مشهد در سال تحصیلی 91-1390 مشغول به تحصیل بودند. از جامعه یادشده30 مادر دارای فرزند کمتوانذهنی با بهرهگیری از روش نمونهگیری خوشهای تصادفی چند مرحلهای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش(15نفر) و کنترل(15نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 6 جلسهی هفتگی تحت آموزش امید درمانی قرار گرفتند. گردآوری دادهها به کمک پرسشنامه افسردگی بک(ویرایش دوم) و پرسشنامه کیفیت زندگی از نوع فرم کوتاه انجام شد. پرسشنامهها توسط هر دو گروه آزمایش و کنترل در سه مرحله قبل، بعد و 4 هفته پس از مداخله(مرحله پیگیری)تکمیل شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتههای تحقیق با استفاده از روش تحلیل کواریانس چند متغییره تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل مانکوا نشان داد که بین میانگینهای نمرات پسآزمون و پیگیری گروه آزمایش و کنترل در سطح 01/0 تفاوت معناداری وجود داشت(001/0P<). نتایج پژوهش حاکی از اثربخشی آموزش امید درمانی در بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی مادران کودکان کمتوانذهنی است. با توجه به این که مادران دارای کودک کمتوانذهنی دارای سطوح افسردگی بالا و کیفیت زندگی پایین میباشند بهرهگیری از رویکردهای مختلف روان درمانی از جمله امید درمانی میتواند در بهبود افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی این افراد مؤثر باشد.