مریم محمدی دولت آباد؛ یاسر رضاپور میرصالح؛ آزاده چوبفروش زاده
چکیده
اختلال بیش فعالی-نقص توجه ازجمله اختلالاتی است که منجر به بروز مشکلات متعددی برای کودکان مبتلا میشود، درمانهای متعددی نیز برای بهبود این اختلال پیشنهادشده، اما پرداختن به درمانهای غیردارویی که فاقد عوارض جانبی باشد از اهمیت ویژهای برخوردار است. در این پژوهش اثربخشی تئاتردرمانی بر پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال بیشفعالی ...
بیشتر
اختلال بیش فعالی-نقص توجه ازجمله اختلالاتی است که منجر به بروز مشکلات متعددی برای کودکان مبتلا میشود، درمانهای متعددی نیز برای بهبود این اختلال پیشنهادشده، اما پرداختن به درمانهای غیردارویی که فاقد عوارض جانبی باشد از اهمیت ویژهای برخوردار است. در این پژوهش اثربخشی تئاتردرمانی بر پرخاشگری کودکان مبتلا به اختلال بیشفعالی - نقص توجه موردبررسی قرارگرفته. از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون _ پسآزمون همراه با گروه کنترل و آزمون پیگیری برای اجرای این مطالعه استفاده شد. جامعه آماری شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی نقص توجه شهر رفسنجان بود که ازاینبین تعداد 16 نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس بهعنوان اعضا نمونه انتخاب و بهصورت تصادفی در دوگروه 8 نفره آزمایش و کنترل جای گذاری شدند. اعضای گروه آزمایش در جلسات گروهی تئاتردرمانی شرکت کردند، درحالیکه برای گروه کنترل مداخلهای صورت نگرفت. ابزار جمعآوری اطلاعات پرسشنامه پرخاشگری کودکان دبستانی شهیم (1385) بود که در سه مرحله پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری اجرا شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها نیز از آزمون واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. یافتهها حاکی از این بود که میزان پرخاشگری گروه آزمایش پس از انجام مداخلهی تئاتردرمانی و همچنین بعد از گذشت یک ماه (مرحله پیگیری)، نسبت به گروه کنترل کاهش یافته بود. (001/0>P) بنابراین میتوان نتیجه گرفت که تئاتر درمانی موجب کاهش میزان پرخاشگری در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی – نقص توجه میشود.
یاسر رضاپور میرصالح؛ مهدی شمالی احمدآبادی؛ الهه اکبریان ترک آباد؛ سیدعلیرضا عمارتی؛ عاطفه برخورداری
چکیده
هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش گروهی به شیوه هیجانمدار بر رضایت جنسی، رضایت زناشویی و ابعاد سلامت روان مادران کودکان کمتوان ذهنی بود. این مطالعه با رویکرد کمّی و به روش نیمهآزمایشی و با بکارگیری طرح پیشآزمون– پسآزمون– پیگیری با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری متشکل از تمام مادران کودکان کمتوان ذهنی محصل در شهرستان ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش گروهی به شیوه هیجانمدار بر رضایت جنسی، رضایت زناشویی و ابعاد سلامت روان مادران کودکان کمتوان ذهنی بود. این مطالعه با رویکرد کمّی و به روش نیمهآزمایشی و با بکارگیری طرح پیشآزمون– پسآزمون– پیگیری با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری متشکل از تمام مادران کودکان کمتوان ذهنی محصل در شهرستان میبد در سال تحصیلی 97-98 بود. با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، 24 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه 12 نفری (آزمایش و گواه) جایگزین شدند. شرکتکنندگان به پرسشنامههای استاندارد اضطراب، استرس و افسردگی لاویبوند، رضایت زناشویی انریچ و رضایت جنسی لارسون در مراحل پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری پاسخ دادند. گروه آزمایش مداخله آموزش گروهی به شیوه هیجانمدار را در 8 جلسه 5/1 ساعته و هر هفته دو جلسه دریافت کردند، در صورتی که گروه گواه هیچ گونه مداخلهای را طی مدت زمان انجام پژوهش دریافت ننمودند. در پایان نیز دادههای پژوهش با روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و در سطح معنیداری 05/0 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که میانگین نمرات رضایت جنسی و رضایت زناشویی و سلامت روان گروه آزمایش نسبت به گروه گواه، در مرحله پسآزمون افزایش معناداری پیدا کرده و این افزایش در مرحله پیگیری نسبتاً ثابت مانده است (001/0>p). بر اساس نتایج پژوهش، آموزش گروهی به شیوه هیجانمدار باعث بهبود رضایت جنسی، رضایت زناشویی و ابعاد سلامت روان مادران کودکان کمتوان ذهنی شد. بنابراین آموزش گروهی به شیوه هیجانمدار میتواند مداخلهای ارزنده در راستای کاهش مشکلات این مادران به شمار آید.