نگرشهای مثبت یا منفی والدین نسبت به کودکان دارای نیازهای ویژهشان، نه تنها منجر به ایجاد حالات هیجانی مطابق با آن نگرش در کودک، والدین و در دیگر اعضای خانواده می‌شود، بلکه به صورتِ مستقیم و به صورتِ واسطهای، پیگیری و دریافت خدمات آموزشی، مشاورهای و توانبخشی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. از این رو ارزیابی نگرش والدین نسبت ...
بیشتر
نگرشهای مثبت یا منفی والدین نسبت به کودکان دارای نیازهای ویژهشان، نه تنها منجر به ایجاد حالات هیجانی مطابق با آن نگرش در کودک، والدین و در دیگر اعضای خانواده می‌شود، بلکه به صورتِ مستقیم و به صورتِ واسطهای، پیگیری و دریافت خدمات آموزشی، مشاورهای و توانبخشی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. از این رو ارزیابی نگرش والدین نسبت به کودک با نیازهای ویژهشان و ارایه برنامه بهبود نگرش حائز اهمیت است. بنابراین هدف از این مطالعه اعتباریابی و تجدید نظر در مقیاس نگرش والدین کودکان با نیازهای ویژه به فرزندشان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع زمینهیابی بود. جامعه پژوهش دربرگیرنده تمامی والدینی بود که کودکان با نیازهای ویژهشان در مدارس ابتدایی دانش‌آموزان با نیازهای ویژه و مراکز توانبخشی در سال تحصیلی 91-1390 ثبت نام شده بودند. نمونهای 400 نفری به شیوهی تصادفی خوشهای از این مدارس انتخاب شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها در سطح توصیفی از آمارههای میانگین، انحراف استاندارد، درصد فراوانی و در سطح استنباطی از آزمونهای همبستگی پیرسون، و تحلیل عاملی تأییدی از طریق نرم افزارهای SPSS و LISREL استفاده شد. یافتهها نشان دادند که مقیاس نگرش والدین به فرزند با نیازهای ویژهشان، مقیاسی روا و پایا میباشد. از این رو استفاده از این مقیاس میتواند در بررسی و سنجش نگرش والدین نسبت به کودکان دارای نیازهای ویژهشان به درمان‌گران و پژوهش‌گران حوزه آموزش و توانبخشی کمک کند.
