سیده فاطمه موسوی؛ مریم پرستانپور؛ مریم اصغری
چکیده
مطالعۀ حاضر باهدف مقایسۀ رضایت زناشویی، اتحاد بین والدین و فرسودگی والدینی در پدران و مادران بدون و دارای فرزند (ان) با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پسرویدادی بود. جامعۀ آماری پژوهش را چهار گروه از والدین دارای فرزند بدون آسیب بینایی و با آسیب بینایی (در سه گروه دارای یک فرزند، دو فرزند و بیش از دو فرزند) ساکن ...
بیشتر
مطالعۀ حاضر باهدف مقایسۀ رضایت زناشویی، اتحاد بین والدین و فرسودگی والدینی در پدران و مادران بدون و دارای فرزند (ان) با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پسرویدادی بود. جامعۀ آماری پژوهش را چهار گروه از والدین دارای فرزند بدون آسیب بینایی و با آسیب بینایی (در سه گروه دارای یک فرزند، دو فرزند و بیش از دو فرزند) ساکن شهرهای مختلف ایران تشکیل میدادند که از آن میان، نمونهای به تعداد 506 نفر (شامل 297 مادر و 209 پدر) از طریق روش نمونهگیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس رضایت زناشویی کانزاس (نیکولز و همکاران، 1983)، مقیاس اتحاد والدینی (آبدین و برونر، 1995) و سنجش فرسودگی والدینی (رزکام و همکاران، 2018) بود. نتایج نشان داد والدین دارای بیش از دو فرزند با آسیب بینایی نسبت به سه گروه دیگر نمرات بالاتری در فرسودگی والدینی و نمرات پایینتری در رضایت زناشویی و اتحاد والدینی گزارش کردند (001/0p<). نتایج آزمون مانوا نشان داد چهار گروه در تمامی ابعاد فرسودگی والدینی تفاوت معنیداری با یکدیگر داشتند (001/0p<). همچنین پدران درمجموع نمرات بالاتری در رضایت زناشویی کسب کردند (04/0p<). گسترۀ آسیب بینایی در فرزند (ان) میتواند با اثرگذاری منفی بر برآیندهای زناشویی و والدینی روابط فرزندان و والدین را با خود و با یکدیگر مخدوش سازد.