سیده فاطمه موسوی؛ مریم پرستان‌پور؛ مریم اصغری
چکیده
مطالعۀ حاضر باهدف مقایسۀ رضایت زناشویی، اتحاد بین والدین و فرسودگی والدینی در پدران و مادران بدون و دارای فرزند (ان) با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پسرویدادی بود. جامعۀ آماری پژوهش را چهار گروه از والدین دارای فرزند بدون آسیب بینایی و با آسیب بینایی (در سه گروه دارای یک فرزند، دو فرزند و بیش از دو فرزند) ساکن ...
بیشتر
مطالعۀ حاضر باهدف مقایسۀ رضایت زناشویی، اتحاد بین والدین و فرسودگی والدینی در پدران و مادران بدون و دارای فرزند (ان) با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع پسرویدادی بود. جامعۀ آماری پژوهش را چهار گروه از والدین دارای فرزند بدون آسیب بینایی و با آسیب بینایی (در سه گروه دارای یک فرزند، دو فرزند و بیش از دو فرزند) ساکن شهرهای مختلف ایران تشکیل میدادند که از آن میان، نمونه‌ای به تعداد 506 نفر (شامل 297 مادر و 209 پدر) از طریق روش نمونهگیری در دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس رضایت زناشویی کانزاس (نیکولز و همکاران، 1983)، مقیاس اتحاد والدینی (آبدین و برونر، 1995) و سنجش فرسودگی والدینی (رزکام و همکاران، 2018) بود. نتایج نشان داد والدین دارای بیش از دو فرزند با آسیب بینایی نسبت به سه گروه دیگر نمرات بالاتری در فرسودگی والدینی و نمرات پایین‌تری در رضایت زناشویی و اتحاد والدینی گزارش کردند (001/0p<). نتایج آزمون مانوا نشان داد چهار گروه در تمامی ابعاد فرسودگی والدینی تفاوت معنیداری با یکدیگر داشتند (001/0p<). همچنین پدران درمجموع نمرات بالاتری در رضایت زناشویی کسب کردند (04/0p<). گسترۀ آسیب بینایی در فرزند (ان) میتواند با اثرگذاری منفی بر برآیندهای زناشویی و والدینی روابط فرزندان و والدین را با خود و با یکدیگر مخدوش سازد.
فهیمه رضایی پور؛ تقی جباریفر؛ کاظم برزگر بفرویی
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه ابعاد دلبستگی، ترس از ارزیابی منفی، سازگاری اجتماعی و تحصیلی بر اساس سطوح مختلف پیشرفت تحصیلی در دانشجویان با آسیب بینایی انجام شد. طرح پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه‌ای بود. شرکت‌کنندگان این پژوهش شامل 211 نفر از دانشجویان با آسیب بینایی مقاطع کارشناسی و تحصیلات تکمیلی کلیه دانشگاه‌های کشور در سال تحصیلی ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف مقایسه ابعاد دلبستگی، ترس از ارزیابی منفی، سازگاری اجتماعی و تحصیلی بر اساس سطوح مختلف پیشرفت تحصیلی در دانشجویان با آسیب بینایی انجام شد. طرح پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه‌ای بود. شرکت‌کنندگان این پژوهش شامل 211 نفر از دانشجویان با آسیب بینایی مقاطع کارشناسی و تحصیلات تکمیلی کلیه دانشگاه‌های کشور در سال تحصیلی 97 – 1396 بودند که بر اساس روش نمونهگیری گلوله برفی انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوری داده‌های پژوهش، هر یک از شرکت‌کنندگان مقیاس ابعاد دلبستگی کولینز (1996)، مقیاس کوتاه ترس از ارزیابی منفی لری (1983) و خرده مقیاسهای سازگاری اجتماعی و تحصیلی پرسشنامه سازگاری دانشجویان با دانشگاه بیکر و سیریک (1984) را تکمیل نمودند. روش تحلیل داده‌ها تحلیل واریانس چندمتغیره بود. یافته‌ها نشان داد در تمامی متغیرهای پژوهش میان دانشجویان پیشرفت تحصیلی بالا و پایین تفاوت معنیداری وجود دارد (05/0>P). همچنین در اضطراب و اجتناب دلبستگی، ترس از ارزیابی منفی و سازگاری اجتماعی میان دانشجویان پیشرفت تحصیلی متوسط و پایین تفاوت معنیداری وجود داشته است. در گروه‌های پیشرفت تحصیلی بالا و متوسط هم تفاوت در تمامی متغیرها به جز اجتناب دلبستگی و سازگاری تحصیلی معنی‌دار بود. با توجه به اینکه افراد با آسیب بینایی به لحاظ دلبستگی، ترس از ارزیابی منفی و سازگاری با مسائل بیشتری نسبت به افراد بینا مواجه هستند، از سوی دیگر در دنیای پیشرفته امروزی یکی از علائم موفقیت فرد، پیشرفت تحصیلی اوست، از این رو توجه به حمایت‌های اجتماعی دانشجویان با آسیب بینایی در راستای پیشرفت تحصیلی آن‌ها الزامی است.
مریم اصغری؛ غلامعلی افروز؛ پریسا تجلی؛ افسانه قنبری پناه
چکیده
هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسۀ رضامندی زوجیت مادران دارای یک فرزند با آسیب بینایی با مادران دارای بیش از یک فرزند با آسیب بینایی و مادران کودکان عادی بود. پژوهش حاضر توصیفی، از نوع علّی-مقایسه‌ای بود و جامعۀ مورد مطالعه در این پژوهش شامل مادران کودکان عادی و مادران دارای دانش‌آموزان با آسیب‌بینایی شهر تهران و کرج در سال تحصیلی ...
بیشتر
هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسۀ رضامندی زوجیت مادران دارای یک فرزند با آسیب بینایی با مادران دارای بیش از یک فرزند با آسیب بینایی و مادران کودکان عادی بود. پژوهش حاضر توصیفی، از نوع علّی-مقایسه‌ای بود و جامعۀ مورد مطالعه در این پژوهش شامل مادران کودکان عادی و مادران دارای دانش‌آموزان با آسیب‌بینایی شهر تهران و کرج در سال تحصیلی 96-1395 به تعداد 537 نفر بودند. در پژوهش حاضر از روش نمونهگیری تصادفی ساده استفاده شد. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران، 224 نفر به دست آمد. از این تعداد در مجموع 120 نفر دارای یک فرزند با آسیب بینایی و 104 نفر نیز دارای بیش از یک فرزند با آسیب بینایی و 120 نفر نیز مادران کودکان عادی بودند. ابزار این تحقیق پرسشنامه رضامندی زوجیت افروز (1395) بود. روش آماری مورد استفاده در پژوهش، تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) بود. نتایج نشان داد که بین سه گروه مادران در رضامندی زوجیت (نمره‌کل) در سطح معناداری (01/0>p) اختلاف معنیداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که بین سه گروه مادران در خرده‌مقیاس‌های رضامندی زوجیت در سطح معناداری (01/0> p) اختلاف معنیداری وجود دارد. بر این اساس می‌توان نتیجه‌گیری کرد که بین رضامندی زوجیت مادران دارای یک فرزند با آسیب بینایی با مادران دارای بیش از یک فرزند با آسیب بینایی و مادران کودکان عادی تفاوت معنادار وجود دارد و محققان می‌توانند با بررسی ویژگی‌های فوق، زمینۀ مداخلات روانشناختی را فراهم آورند.
ستاره شجاعی؛ حجت پیرزادی؛ محمد خاموشی؛ سعید شریفی
چکیده
چکیدهپژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس تنهایی در افراد با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی انجام شد. جامعه آماری شامل افراد 13 تا 22 ساله ی با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی شهر شیراز بودند که از بین آن‌ها نمونه‌ای به حجم 116 نفر (32 فرد با آسیب بینایی، 21 فرد با آسیب شنوایی و 63 فرد عادی) انتخاب شد. گروه‌های با آسیب شنوایی و بینایی با روش نمونهگیری ...
بیشتر
چکیدهپژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس تنهایی در افراد با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی انجام شد. جامعه آماری شامل افراد 13 تا 22 ساله ی با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی شهر شیراز بودند که از بین آن‌ها نمونه‌ای به حجم 116 نفر (32 فرد با آسیب بینایی، 21 فرد با آسیب شنوایی و 63 فرد عادی) انتخاب شد. گروه‌های با آسیب شنوایی و بینایی با روش نمونهگیری در دسترس و گروه عادی با روش نمونهگیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. از مقیاس احساس تنهایی برای سنجش احساس تنهایی استفاده شد. داده‌های گردآوری شده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل واریانس چندمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که احساس تنهایی در گروه‌های با آسیب شنوایی و آسیب بینایی به‌طور معنیداری بیشتر از گروه عادی است. افزون بر این، نتایج نشان داد که احساس تنهایی افراد با آسیب شنوایی و بینایی در خرده مقیاسهای تنهاییِ ناشی از ارتباط با خانواده و نشانه‌های عاطفی تنهایی به‌طور معنیداری بالاتر از گروه عادی است. بین سه گروه در خرده مقیاس تنهاییِ ناشی از ارتباط با دوستان تفاوت معنیداری مشاهده نشد. با توجه به بالاتر بودن میزان احساس تنهایی در افراد با آسیب های حسی می‌توان بیان کرد که طراحی و اجرای برنامه‌های کاهش احساس تنهایی جهت ارتقای سلامت روانشناختی در این افراد ضروری است.
احمد یارمحمدیان؛ رویا چوپان زیده؛ فاطمه زید آبادی نژاد؛ فهیمه حسن نتاج
دوره 4، شماره 13 ، فروردین 1393، ، صفحه 15-27
چکیده
هدف از پژوهش حاضر مقایسه سبک‌های یادگیری در دانشجویان نابینا و بینا بود. روش پژوهش علی- مقایسه‌ای بود. نمونهشامل 60 دانشجو (30 نفر دانشجوی نابینا،30 نفر دانشجوی بینا) بودند به‌صورت نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری سبک‌های یادگیری از پرسشنامه سبک یادگیری کلب استفاده شد. فرضیه‌های این پژوهش با استفاده از آزمون تی برای ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر مقایسه سبک‌های یادگیری در دانشجویان نابینا و بینا بود. روش پژوهش علی- مقایسه‌ای بود. نمونهشامل 60 دانشجو (30 نفر دانشجوی نابینا،30 نفر دانشجوی بینا) بودند به‌صورت نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری سبک‌های یادگیری از پرسشنامه سبک یادگیری کلب استفاده شد. فرضیه‌های این پژوهش با استفاده از آزمون تی برای دو گروه مستقل، مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که دانشجویان نابینا از سبک‌های انطباق و همگرا بیشتر استفاده میکنند. در مقابل دانشجویان بینا در مقایسه با دانشجویان نابینا سبک واگرا را بیشتر ترجیح میدهند. در استفاده از سبک جذب بین دو گروه تفاوت معنیداری مشاهده نشد (05/0> P). با توجه به سبک‌های غالب انطباق و همگرا در دانشجویان نابینا پیشنهاد میشود از روشهای آموزشی سخنرانی، شبیهسازی و ایفای نقش بیشتر استفاده کنند. همچنین با استفاده از راهبردهای مختلف آموزشی، مهارتهای ارتباطی این دانشجویان تقویت شود، زیرا همگراها کمتر به موضوعاتی که مستلزم کار با افراد دیگر و مردم است علاقه نشان میدهند.
احمد به‌پژوه؛ رضا کرمی‌نژاد؛ باقر غباری بناب؛ محسن شکوهی‌یکتا
دوره 3، شماره 10 ، تیر 1392، ، صفحه 1-20
چکیده
امروزه، هیجان‌ها تأثیر مهمی بر رفتارهای ما دارد. از این رو، در بسیاری از پژوهش‌های انجام شده در حوزۀ هوش هیجانی، پژوهشگران تلاش کرده‌اند رابطۀ هوش هیجانی با متغیرهای گوناگون را مورد بررسی قرار دهند، اما مطالعات اندکی با هدف بررسی اثر بخشی آموزش هوش هیجانی بر افزایش هوش هیجانی انجام شده است. این مطالعه با هدف آموزش هوش هیجانی و بررسی ...
بیشتر
امروزه، هیجان‌ها تأثیر مهمی بر رفتارهای ما دارد. از این رو، در بسیاری از پژوهش‌های انجام شده در حوزۀ هوش هیجانی، پژوهشگران تلاش کرده‌اند رابطۀ هوش هیجانی با متغیرهای گوناگون را مورد بررسی قرار دهند، اما مطالعات اندکی با هدف بررسی اثر بخشی آموزش هوش هیجانی بر افزایش هوش هیجانی انجام شده است. این مطالعه با هدف آموزش هوش هیجانی و بررسی اثربخشی آن بر افزایش هوش هیجانی بر دانش‌آموزان با آسیب بینایی انجام شد. روش پژوهش شبه آزمایشی و با استفاده از نمونۀ در دسترس شامل 19 نفر دانشآموز دوره راهنمایی با آسیب بینایی (9 نفر گروه آزمایشی و 10 نفر گروه گواه) بود. در این پژوهش برای سنجش هوش هیجانی از پرسشنامه هوش هیجانی بار- آن و پار کر (2000) و برای تحلیل داده‌ها از آزمون تی نمرات افزوده شده و تحلیل کو واریانس استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که پس از 15 جلسه آموزش، مؤلفههای هوش هیجانی بین گروه آزمایشی و گروه گواه، پس از تعدیل اثر متغیر همپراش (پیشآزمون)، در پسآزمون تفاوت معناداری وجود داشت. یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که با طراحی برنامه‌های آموزش هوش هیجانی مناسب می‌توان به افزایش آن در دانش‌آموزان با آسیب بینایی کمک کرد.
علی اصغر کاکو جویباری؛ هاجر شعاعی؛ طیبه محتشمی
دوره 1، شماره 3 ، مهر 1390، ، صفحه 55-70
چکیده
هدف: هدف از اجرای این پژوهش بررسی سطوح درک خواندن در دانش‌آموزان آسیب دیدۀ بینایی پایه چهارم ابتدایی و مقایسه آن با دانش‌آموزان هم پایه عادی بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع زمینهای و با استفاده از آزمون دفترچههای استاندارد شده بینالمللی پرلز (2006) انجام گرفت. 27 نفر از دانش‌آموزان نابینا پایه چهارم ابتدایی مدارس استثنایی ...
بیشتر
هدف: هدف از اجرای این پژوهش بررسی سطوح درک خواندن در دانش‌آموزان آسیب دیدۀ بینایی پایه چهارم ابتدایی و مقایسه آن با دانش‌آموزان هم پایه عادی بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع زمینهای و با استفاده از آزمون دفترچههای استاندارد شده بینالمللی پرلز (2006) انجام گرفت. 27 نفر از دانش‌آموزان نابینا پایه چهارم ابتدایی مدارس استثنایی در شهرهای تهران، ری و قم به روش جامعه آماری در دسترس انتخاب شدند و با همان تعداد دانشآموز عادی از مدارس مجاور که به شکل تصادفی ساده با گروه دانش‌آموزان نابینا همتا شده بودند، مورد مقایسه قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری t مستقل استفاده شد. یافته‌ها: در سطوح درک خواندن بین دانش‌آموزان آسیب دیده بینایی با دانش‌آموزان عادی فقط در سطح تفسیر و تلفیق ایدهها و اطلاعات تفاوت معنی‌دار وجود دارد و در بقیه سطوح درک خواندن تفاوت معنی‌دار دیده نشد (05/0 p<). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، توجه ویژه و بازنگری در برنامه آموزش خواندن هم در مدارس عادی و همچنین در مدارس ویژه دانش‌آموزان آسیب دیده بینایی ضرورت دارد. پیشنهاد میشود، معلمان و مسئولان منابع بیشتری به خط بریل برای کودکان نابینا فراهم کنند و علاوه بر مداخله زودهنگام در آموزش این کودکان و ایجاد تسهیلات آموزشی، ایشان را به سمت لایههای عمیقتر درک خواندن سوق دهند.
