یوسف گرجی؛ راضیه کیوان پور
چکیده
تولد فرزند معلول میتواند اثرات منفی شدیدی بر مادران داشته باشد؛ چراکه میبایست خواستههای بیشتری را برآورده کنند. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مثبتنگری بر امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول اجرا شد. روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پس-آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. نمونه پژوهش به حجم 30 نفر ...
بیشتر
تولد فرزند معلول میتواند اثرات منفی شدیدی بر مادران داشته باشد؛ چراکه میبایست خواستههای بیشتری را برآورده کنند. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مثبتنگری بر امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول اجرا شد. روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون، پس-آزمون و پیگیری و گروه گواه بود. نمونه پژوهش به حجم 30 نفر از بین مادران دارای فرزند معلول تحت پوشش سازمان بهزیستی شاهینشهر در سال 1397 به روش نمونهگیری هدفمند، انتخاب و بهتصادف، در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. شرکتکنندگان مقیاس امیدواری (اشنایدر و همکاران، 1991) و پرسشنامه رضایت از زندگی (داینر و همکاران، 1985) در مراحل پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری تکمیل کردند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 60 دقیقهای و هفتگی؛ تحت آموزش مثبتنگری قرار گرفت و گروه گواه، آموزشی دریافت نکرد. تحلیل دادهها با استفاده از روش تحلیلواریانس با اندازهگیری مکرر و با استفاده از نرمافزار SPSS، انجام گرفت. نتایج نشان داد که در متغیر امید، عامل زمان (05/0>p، 907/16=F)، عامل گروه (05/0>p، 864/19=F) و تعامل زمان و گروه (05/0>p، 996/17=F) و در متغیر رضایت از زندگی، عامل زمان (05/0>p، 757/8=F)، عامل گروه (05/0>p، 806/8=F) و تعامل زمان و گروه (05/0>p، 543/9=F) معنادار هستند که این یافتهها نشان دهنده این است که بین دو گروه و در سه مرحله پژوهش در عامل امید و رضایت از زندگی تفاوت معناداری وجود دارد. لذا میتوان از آموزش مثبتنگری در مراکز روانشناختی به عنوان درمانی مؤثر به منظور بهبود امید و رضایت از زندگی مادران دارای فرزند معلول استفاده کرد.
صدیقه عنابستانی؛ علی محمد ناعمی
چکیده
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مثبتنگری بر شفقت به خود و امید بهزندگی مادران کودکان اختلال طیف اتیسم سبزوار انجام شد. روش این پژوهش نیمهآزمایشی از نوع پیش آزمون_ پس آزمون باگروه کنترل بود. جامعة آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند اختلال طیف اتیسم سبزوار در سال تحصیلی 97-1396 بود. بدین منظور تعداد 36 مادر دارای ...
بیشتر
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مثبتنگری بر شفقت به خود و امید بهزندگی مادران کودکان اختلال طیف اتیسم سبزوار انجام شد. روش این پژوهش نیمهآزمایشی از نوع پیش آزمون_ پس آزمون باگروه کنترل بود. جامعة آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند اختلال طیف اتیسم سبزوار در سال تحصیلی 97-1396 بود. بدین منظور تعداد 36 مادر دارای فرزند مبتلا به اتیسم بر حسب شرایط ورود به پژوهش به عنوان نمونه انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش(18نفر) وکنترل (18نفر) جایدهی شدند. پس از انجام پیشآزمون به کمک پرسشنامههای شفقت به خود و پرسشنامه امید بهزندگی، گروه آزمایشی ده جلسه (هرهفته یک جلسه) 75دقیقهای برنامة آموزش مثبت-نگری را دریافت کرد. درحالی که گروه کنترل هیچ برنامة مداخلهای دریافت نکرد. پس از پایان دورة آموزشی از هر دو گروه پسآزمون بهعمل آمد و دادههای بهدست آمده با استفاده از روشهای آمارتوصیفی (میانگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کواریانس چند متغیره) باکمک نرم افزار spss) ویراست 23) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبتنگری بر شفقت به خود، امید بهزندگی و مولفههای آنها در مادران کودکان اختلال طیف اتیسم سبزوار تاثیر مثبت و معناداری دارد. بنابراین، آموزش مثبتنگری یک برنامة مداخلهای موثر برای کمک به مادران کودکان اختلال طیف اتیسم است.
زهرا غلامی حیدرآبادی؛ شکوه نوابی نژاد؛ علی دلاور؛ عبدالله شفیع آبادی
دوره 4، شماره 16 ، دی 1393، ، صفحه 97-116
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی برنامه گروهی آموزش مثبتنگریبر افزایش شادکامی و سخترویی مادران دارای فرزند نابینا بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروهکنترل بود. جامعه آماری شامل همهمادران دارای فرزند نابینا شهر تهران بود که فرزندانشان در مدارس نابینایان مشغولبه تحصیل بودند. نمونه شامل 30 نفر از مادران ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی برنامه گروهی آموزش مثبتنگریبر افزایش شادکامی و سخترویی مادران دارای فرزند نابینا بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروهکنترل بود. جامعه آماری شامل همهمادران دارای فرزند نابینا شهر تهران بود که فرزندانشان در مدارس نابینایان مشغولبه تحصیل بودند. نمونه شامل 30 نفر از مادران یادشده بود که به روش نمونه گیریهدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (15 نفر در گروه آزمایشو 15 نفر درگروه کنترل) قرار گرفتند. گروه آزمایش در 10 جلسه تحت آموزش گروهی مثبتنگریقرارگرفتند. آزمودنیهای گروه آزمایش و کنترل در 2 مرحله، پیش آزمون و پس آزمون ازطریق پرسشنامه شادکامی و سخترویی مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادههایگردآوری شدهبا روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتههای پژوهشنشان داد که آموزش گروهی مثبتنگری بر افزایش شادکامی و سخترویی مادران دارایفرزند نابینارا افزایش (P≤0/05) دادهاست.نتایج نشان داد بین مثبت نگری با سخت رویی و شادکامی رابطه مثبت و معناداریوجود دارد و افراد سخت رو از میزان شادکامی بالاتری برخوردارند.