نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شتاسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

2 دانشیار گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شتاسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

چکیده

پژوهش حاضر باهدف اثربخشی رویکرد مبتنی بر شفقت بر ناگویی هیجانی و احساس انسجام در مادران دارای فرزند کم‌توان ذهنی انجام شد. مطالعه حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل همراه با پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری، مادران دارای فرزند کم‌توان ذهنی در شهر مرند بود که از سال‍ 1396 تا 1401 در اداره بهزیستی برای فرزندان خود پرونده معلولیت داشتند و تعداد 30 نفر از آن‌ها که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. آموزش رویکرد مبتنی بر شفقت طی 8 جلسه برای گروه آزمایش به اجرا درآمد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. داده‌ها به‌وسیله مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (1994) و احساس انسجام آنتونوسکی (1987) در سه مرحله ارزیابی جمع‌آوری و از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد درمان مبتنی بر شفقت بر ناگویی هیجانی و احساس انسجام اثربخش بوده است (05/0P<). همچنین نتایج مرحله پیگیری نشان داد که اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر ناگویی هیجانی و احساس انسجام مادران دارای فرزند کم‌توان ذهنی پایدار بوده است. با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، متخصصان حوزه روانشناسی و مشاوره می‍توانند به‌منظور کاهش ناگویی هیجانی و افزایش احساس انسجام مراقبان فرزندان کم‌توان ذهنی از برنامه‍های آموزشی مبتنی بر رویکرد شفقت استفاده نمایند.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Effectiveness of the Compassion-Based Approach on Alexithymia and Sense of Coherence in Mothers with Intellectually Disable Children

نویسندگان [English]

  • Jafar Mahmoodi 1
  • Iman Mesbah 1
  • Ali rezaeisharif 2

1 PhD Student in Counseling, Faculty of Educational Sciences and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran.

2 Assosiate professor, Department of Counseling, Faculty of Educational Sciences and Psychology, University of Mohaghegh Ardabili, Ardabil, Iran.

چکیده [English]

Abstract
The current study has been conducted to get the amount of effectiveness of the compassion-based approach on alexithymia and the sense of coherence in mothers with intellectually disabled children. It has been in progress for two months with a semi-experimental design using pre-test and post-test, accompanied by a control group. The whole population of the study involved 56 mothers having intellectually disabled children, who registered them in the Marand Well-being Organization Office from 2017 to 2022, of whom 30 had the required condition to get into the research. The study used a purposeful method for choosing the samples and put them randomly in two experimental and control groups. Compassion-based approach training was conducted in eight sessions for the experimental group while the control group received nothing. The data collected were analyzed and collected through alexithymia and the sense of coherence scales and were undergone the SPSS-22 software for the latter analysis and variance calculations. According to the results obtained compassion-based approach therapy for alexithymia and sense of coherence had a meaningful effect (p≤0/05). The follow-up stage has also demonstrated that the effect of compassion-based treatment on alexithymia and the sense of coherent sense of mothers with intellectually disabled children has been stable. Based on the results, psychology and counseling experts could use compassion-based training programs for alexithymia reduction and coherence sense enhancement of intellectually disabled children’s caregivers.
Keywords: Alexithymia, Compassion-Based Therapy, Intellectual Disability, Sense of Coherence.
 
 
Extended Abstract

Introduction

Mental intellectual (intellectual developmental disorder) is a disorder that begins during the development period and includes a person's lack of adaptive functioning and intelligence in the practical, social, and conceptual domains (American Psychiatric Association, 2022). The presence of a mentally retarded child can cause a change in the mental health and dynamics of the family system (Bahadori Khosrowshahi and Habibi-Kaleiber, 2015). When parents find out about their child's disability, they experience various forms of stress and psychological pressure, social isolation, and mental health problems (Popa, 2020). In the meantime, mothers, in the position of the main caretaker of the child, bear the biggest burden of the problem (Milani Far, 1400, p. 184). As most of the caretaking time for the child and interacting with him is usually taken by the mother, and due to the intellectual disability of the child, it has many problems in the intelligence, cognitive, emotional, and behavioral development field, there are major tensions in this regard directed at the mother (Gupta and Kaur, 2010).
One of the therapeutic interventions that seem to be effective in empowering mothers with mentally retarded children is self-compassion therapy (Rostampour-Brinjistanki, Abbasi, and Mirzaeian, 2019). Compassion therapy was founded by Gilbert (2005) as the main therapy and even complementary therapy (Lucre and Clapton, 2021). This treatment is a patient-centered behavior change strategy, and its purpose is to identify and reduce a person's doubts about changing their behavior, change in lifestyle and routine, and improve the person's perception of the importance of behavior change (Hacken and Taylor, 2021).
Research Question
Is compassion-based therapy effective in increasing the sense of coherence and reducing alexithymia of mothers with mentally retarded children?
Literature Review
The results of various studies show that compassion therapy increases self-coherence adaptability, reduces negative spontaneous thoughts (Ardashirzadeh, Bakhtiarpour, Homaei, Iftikhar Saadi, 2019), increases the sense of coherence (Ghaffari, Ismali, Atashgir, Hakim-abadi, 2017; Lloyd, 2017), improves the symptoms and quality of life (Nashi et al., 2019), reduces depression and anxiety (Safarinia, Mortezai Karhrodi, Alipur, 2022), increases the tolerance of distress and reduces of guilt in mothers with physically disabled children movement (Mahmoudpour, Dehghanpour, Ejadi and Mohammadi, 2021), improves of psychological flexibility in mothers with mentally retarded children (Rostampour Brijstanaki et al., 2016) and improves of alexithymia (Ahmadi Malairi, Rahmani, Pourasghar, 2021) Tajdin, Al-Yasin, Heydari, and Davoudi, 2019).
Methodology
The current research method was a semi-experimental pre-test post-test type with a control group with a 2-month follow-up. The statistical population of the present study was mothers with mentally disabled children who had a disability file for their children in Marand Welfare Department from 2017 to 2022 (N=56). In order to select the statistical sample of the research, by referring to the Marand Welfare Organization and using the purposeful sampling method, 30 mothers with mentally retarded children who have alexithymia (above 60) and sense of coherence (below 63) scales were selected and randomly replaced in the experimental and control groups.
Results
The results of multivariate tests showed that the interaction between time and group is significant for all variables. Therefore, compassion-based treatment training was effective on all variables and caused changes in alexithymia and sense of coherence (P<0.05). The obtained results showed that there is a significant difference between the pre-test and post-test scores in the two variables of emotional ataxia and sense of coherence (P<0.001). In other words, the effect of compassion-based intervention on research variables is confirmed. Also, there is a significant difference between pre-test and follow-up scores in both variables (P<0.001). In other words, the effect of time is confirmed. Meanwhile, no significant difference was observed between the post-test and follow-up scores in the two variables of alexithymia and the sense of coherence (P<0.05).
           
Table 1. Benferoni test to investigate the effectiveness of compassion-based therapy for research variables over time




Comparison


Alexithymia


sense of coherence




Mean difference


standard error


Significance level


mean difference


standard error


Significance level






Pre-test post-test


16.24


1.82


0.001


8.51


1.37


0.001




Post-test follow-up


0.97


1.26


0.07


0.48


1.18


0.69




Pre-test follow-up


6.42


2.11


0.001


8.93


1.42


0.001




Discussion
The present study was conducted with the aim of the effectiveness of the compassion-based approach on emotional ataxia and sense of coherence in mothers with intellectually disabled children. Based on the obtained results, compassion-based therapy reduced alexithymia in mothers with mentally retarded children, which is in agreement with the results of some studies (Ahmadi Malairi et al., 2021; Tajdin et al., 2019; Marsh, Chan, and McBeth, 2018; Kiel and Pidgon, 2017). Another finding of the research was that compassion-based therapy is effective in increasing the sense of coherence of mothers with mentally disabled children. The result obtained in accordance with the research results of Aghalar and Akrami (2021), Ardeshirzadeh et al. (2019), Narimani and Eyni (2019), Li, Liu, Han, Zhu, and Wang (2017), and Lloyd (2017).
Conclusion
The present study showed that the participants had clinically significant improvement in each scale and it seems that the intervention based on compassion was effective. The results of the follow-up test were not significantly different from the final test, and the therapeutic method based on compassion had a lasting effect on increasing the sense of coherence and reducing alexithymia.
Acknowledgments
We would like to thank all those who participated in this study.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Alexithymia
  • Compassion-Based Therapy
  • Intellectual Disability
  • Sense of Coherence
 
منابع
احمدی ملایری، گل‍مهر؛ رحمانی، محمدعلی؛ پوراصغر، مهدی. (1401). اثربخشی درمان شفقت متمرکز بر خود بر ناگویی هیجانی و پرخاشگری در زنان مبتلابه اختلال ملال پیش از قاعدگی. سبک زندگی اسلامی با محوریت سلامت. 6، (4)، 98-88. URL: http://islamiclifej.com/article-1-1369-fa.html
اردشیرزاده، مهتاب؛ بختیارپور، سعید؛ همایی، رضوان؛ افتخار صعادی، زهرا. (1399). اثربخشی شفقت‍درمانی بر انسجام خود، سازگاری پس از طلاق و افکار خودآیند منفی در زنان مطلقه، نشریه روان پرستاری، 8 (6)، 62-71. URL: http://ijpn.ir/article-1-1686-fa.html
آقا یوسفی، علیرضا؛ شریف، نسیم. (1389). بررسی همبستگی بین بهزیستی روانی و حس انسجام در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی – واحد تهران مرکز. پژوهنده (مجله پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی). 15 (9) (پیاپی 78): 273-279. URL: http://pajoohande.sbmu.ac.ir/article-1-1046-fa.html
آقالر، صدیقه؛ اکرمی، لیلا. (1400). اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشانه‍های افسردگی، نشخوار فکری و شفقت به خود در مادران دارای کودک کم‍توان ذهنی خفیف، دوفصلنامه علمی روانشناسی بالینی و شخصیت، 2 (1) (پیاپی 38)، 57-45. DOI: https://dx.doi.org/10.22070/cpap.2022.7261.0
امجدیان، فرزانه؛ جعفری، اصغر؛ قمری، محمد. (1401). مقایسه اثربخشی آموزش شفقت‍خود و درمان هیجان‍مدار در کاهش آسیب‍پذیری روانی بدنی مادران کودکان با ناتوانی – یادگیری، روانشناسی افراد استثنایی، سال دوازدهم، شماره 47، 115-149. DOI: 20011007/jpe.101105025601702
بشرپور، سجاد؛ علمردانی صومعه، سجاد؛ شاه‍محمدزاده، یحیی. (1393). نقش ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در پیش‍بینی علائم جسمانی‍سازی در دانشجویان دانشگاه محقق اردبیلی. مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. 13 (10): 961-972. URL: http://journal.rums.ac.ir/article-1-2312-fa.html
بهادری خسروشاهی، جعفر؛ حبیبی کلیبر، رامین. (1395). تأثیر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معناداری زندگی و خودافشایی هیجانی در مادران دارای فرزند کم‍توان ذهنی. فصلنامة افراد استثنایی. 6(23): 85-108. https://doi.org/10.22054/jpe.2016.7368
تاجدین، احمدعلی؛ آل یاسین، علی؛ حیدری، حسن؛ داودی، حسین. (1399). مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و واقعیت درمانی بر ناگویی هیجانی در مددجویان مرد زندانی. فصلنامه علمی پژوهشی علوم روان‌شناختی. ۱۹ (۹۵):1519-1532. URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-835-fa.html
حسن لاریجانی، مارال؛ حسین‍ثابت، فریده؛ برجعلی، احمد. (1399). اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس، مجله مطالعات ناتوانی. 124 (10): 1-10. URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1498-fa.html
حسینی، مریم؛ عبدخدایی، محمد‍سعید. (1395). تأثیر آموزش شادکامی به شیوه شناختی – رفتاری فوردایس بر میزان احساس انسجام روانی بیماران دیابتی نوع دو، مجله دانشکده علوم پزشکی نیشابور. 4 (4): 1-12. https://civilica.com/doc/643935
رستم پور برنجستانکی، محدثه؛ عباسی، قدرت‍اله؛ میرزائیان، بهرام. (1399). اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر بهبود انعطاف‍پذیری روان‍شناختی و کاهش خود‍انتقادی در مادران دارای کودکان کم‍توان ذهنی، دو فصلنامه مشاوره کاربردی، دانشگاه شهید چمران. 10، 10، (2): 1-24. DOI: 10.22055/jac.2020.33836.1749
سرلک، فروزان؛ سجادیان، ایلناز. (1395). مقایسه ناگویی هیجانی، مهارت‍های ارتباطی اضطراب و افسردگی در افراد هم‍وابسته و عادی. مجله روانشناسی اجتماعی. 4 (40): 75-88. https://psychology.ahvaz.iau.ir/article_530956_ad7de09ca7fe384fd9e2f74ec516bd0f.pdf
صفاری‍نیا، مجید؛ مرتضایی کرهرودی، زهره؛ علیپور، علی. (1401). اثربخشی شفقت‍درمانی متمرکز بر خود بر افسردگی، اضطراب و رضایت جنسی در بیماران زن مبتلا به ناباروری، فصلنامه خانواده‌درمانی کاربردی. 3 (3)(پیاپی 12): 457-473. http://www.aftj.ir/article_159293_613760da6c1b608fb563ace3f30eee2e.pdf
طاهری، محمد؛ پورمحمدرضای تجریشی، معصومه؛ سلطانی‍بهرام، سعید. (1391). رابطه‍ سبک دلبستگی و امید به زندگی در مادران دارای فرزند پسر کم‍توان ذهنی آموزش‍پذیر، مجله اصول بهداشت روانی. 14 (1): 24-35. http://ensani.ir/file/download/article/20121212102057-9434-28.pdf
علی‍پور، احمد؛ شریف، نسیم. (1391). بررسی روایی و پایایی پرسشنامه حس‍انسجام در دانشجویان، پژوهنده (مجله پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی).17 (1)(پی‌درپی 85): 56-50.
 file:///C:/Users/2022/Downloads/pajoohande-v17n1p50-en.pdf
غفاری، مظفر، اسمعلی، احمد؛ آتش‍گیر، اکبر؛ حکم‍آبادی، سمانه. (1397). بررسی ارتباط حس انسجام و دلسوزی نسبت به زندگی دیگران با نگرش پرستاران نسبت به آموزش بیماران: میانجی‍گری هوش شخصی، فصلنامه پرستاری، مامایی و پیراپزشکی، 4 (2)، 38-27. URL: http://sjnmp.muk.ac.ir/article-1-163-fa.html
محمدزاده، علی. (1390). بررسی ویژگی‍های روان‍سنجی آزمون 13 پرسشی حس‍انسجام آنتونوسکی. پایاننامه کارشناسی ارشد روانشناسی. دانشگاه پیام نور، تهران.
محمودپور، عبدالباسط؛ دهقانپور، ثنا؛ ایجادی، سحر؛ محمدی، شهلا. (1400). اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تحمل پریشانی و احساس گناه مادران دارای کودکان معلول جسمی حرکتی. پژوهش‌های مشاوره. ۲۰ (۷۹):269-289. URL: http://irancounseling.ir/journal/article-1-1324-fa.html
محمودی، مهسا؛ صابری، هائیده؛ بشردوست، سیمین. (1401). پیش‌بینی پریشانی روان‌شناختی بر اساس ترومای دوران کودکی با نقش میانجی ناگویی هیجانی. تازه‌های علوم شناختی. ۲۴ (۳):41-56. URL: http://icssjournal.ir/article-1-1443-fa.html
موسوی، سید‍مرتضی؛ خواجوند‍خوشلی، افسانه؛ اسدی، جوانشیر؛ عبدالله‍زاده، حسن. (1400). مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی در زنان مبتلابه لوپوس اریتماتوز سیستمیک، مجلۀ علوم روان‌شناختی، 20 (99): 453-469. URL: http://psychologicalscience.ir/article-1-860-fa.html
میلانی فر، بهروز. (1400). روانشناسی کودکان و نوجوانان استثنایی. تهران: نشر قومس.
ناصحی، نغمه؛ راه‍نجات، امیرمحسن؛ طاهری، نجمه؛ معینی، فاطمه؛ روستایی، مرتضی؛ ناظمی، محسن. (1399). بررسی اثربخشی شفقت‍درمانی گروهی بر بهبود علائم و کیفیت زندگی در اختلال پرخوری عصبی (بولیمیا). علوم پیراپزشکی و بهداشت نظامی. ۱۵ (۱):35-42. URL: http://jps.ajaums.ac.ir/article-1-217-fa.html
نریمانی، محمد؛ عینی، ساناز. (1399). ارتباط معنای زندگی، خوددلسوزی و حس‍انسجام با میزان استرس ادراک‍شده بیماران مبتلابه سرطان، نشریه مراقبت سرطان. 1(3): 1-10. URL: http://ijca.ir/article-1-94-fa.html
نصراللهی، بیتا؛ آقایی، وحیده. (1401). مقایسه ناگویی هیجانی و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در افراد دارای نشانه‌های اختلال اضطراب فراگیر و اجتماعی، سوءمصرف مواد و افراد سالم. رویش روان‌شناسی. ۱۱ (۴): 217-228. URL: http://frooyesh.ir/article-1-3602-fa.html
نیاستی، نرجس؛ قربان شیرودی، شهره؛ خلعتبری، جواد؛ تیزدست، طاهر. (1400). اثربخشی بسته آموزشی مبتنی بر روش‍های درمان متمرکز بر شفقت، درمان متمرکز بر هیجان و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان تحمل پریشانی و تکانش‍گری نوجوانان دارای رفتارهای پرخاشگرانه، فصلنامه سبک زندگی با محوریت سلامت، 5(4): 107-114. Downloaded from islamiclifej.com on 2023-06-06
یوسفی‍افراشته، مجید.، و رضایی، شمسی. (1400). معنویت و کیفیت زندگی در سالمندان: نقش میانجی خودشفقت‍ورزی و احساس انسجام. روانشناسی پیری. 7(2): 137-151. DOI: 10.22126/jap.2021.6358.1526
یوسفی، زهرا؛ سبحانی، مریم. (1397). اثربخشی آموزش کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی شغلی و ابعاد آن در کارکنان زن، فصلنامه مشاوره شغلی و سازمانی. 10 (37): 9-30. https://jcoc.sbu.ac.ir/article_99905_184abf9164b6eff7c44b57bbb640434a.pdf
 
 
References
American psychiatric association. (2022). Diagnostic and statistical manual of mental disorder: fifth edition, text revision, DSM-5-TRTM, American Psychiatric Association. Washington, DC: Author.
Antonovsky A. (1993). The structure and properties of the sense of coherence scale. Social Science & Medicine. 36 (6):725-733. https://doi.org/10.1016/0277-9536(93)90033-Z
Boersma K, Håkanson A, Salomonsson E, Johansson I. (2015). Compassion focused therapy to counteract shame, self- criticism and isolation. A replicated single case experimental study for individuals with social anxiety. Journal of Contemporary Psychotherapy. 1, 45(2):89-98.
Breines, J. G., & Chen, S. (2012). Self-compassion increases self- improvement motivation. Personality and Social Psychology Bulletin, 38(9), 1133–1143. https://doi.org/10.1177/0146167212445599
Chaddha A, Robinson EA, Kline-Rogers E, Alexandris-Souphis T, Rubenfire M. (2016). Mental health and cardiovascular disease. The American journal of medicine. 129(11):1145-8. DOI:10.1016/j.amjmed.2016.05.018
Chen J, Xu T, Jing J, Chan RC. (2011). Alexithymia and emotional regulation: a cluster analytical approach. BMC Psychiatry. 11: 33. DOI:10.1186/1471-244X-11-33
Chumbler, N. R., Kroenke, K., Outcalt, S., Bair, M., Krebs, E., Wu, J., & Yu, Z. (2013). Association between sense of coherence and health-related quality of life among primary care patients with chronic musculoskeletal pain. Health Quality of Life Outcomes, 11, Article 216. DOI:10.1186/1477-7525-11-216
Dubey A, Pandey R. (2013). Mental health problems in alexithymia: Role of positive and negative emotional experiences. Journal of Projective Psychology & Mental Health. 20(2): 128–136. https://psycnet.apa.org/record/2013-31741-009
Elfassi Y, Braun‐ Lewensohn O, Krumer‐ Nevo M, Sagy S. (2016). Community sense of coherence among adolescents as related to their involvement in risk behaviors. Journal of Community Psychology.44(1):22-37. DOI:10.1002/jcop.21739
Ferguson S, Browne J, Taylor J, Davis D. (2016). Sense of coherence and women ׳s birthing outcomes: A longitudinal survey. Midwifery.34:158-65. https://doi.org/10.21203/rs.3.rs-2454507/v1
Gilbert, P. (2009). Introducing compassion-focused therapy. Advances in psychiatric treatment, 15(3), 199-208. DOI:10.1192/apt.bp.107.005264
Gilbert, P., & Procter, S. (2006). Compassionate mind training for people with high shame and self- criticism. Clinical Psychology and Psychotherapy, 13, 335-.973.
Goldberg A, Scharf M, Wiseman H. (2017). Sense of coherence and parenting representation among parents of adolescents with type 1 diabetes. Journal of Pediatric Nursing.35:3 –7. DOI:10.1016/j.pedn.2017.01.011
Goldberg A. (2015). Sense of coherence and resolution with diagnosis among parents of adolescents with type 1 diabetes. Journal of pediatric nursing. 30(6):862-7. DOI:10.1016/j.pedn.2015.06.004
Gupta, R. K., & Kaur, H. (2010). "Stress among parents of children with intellectual disability". Asia Pacific Disability Rehabilitation Journal, 21(2), 118-126. DOI:10.3329/BJMS.V12I1.13354
Hocken, K., & Taylor, J. (2021). Compassion-focused therapy as an intervention for sexualoffending. In Forensic Interventions for Therapy and Rehabilitation. Routledge. 189-219. DOI:10.4324/9780429262074-9
Hollis, C., Falconer, C. J., Martin, J. L., Whittington, C., Stockton, S., Glazebrook, C., & Davies, E. B. (2017). Annual Research Review: Digital health interventions for children and young people with mental health problems–a systematic and meta‐ review. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 58(4), 474-503. DOI:10.1111/jcpp.12663
Hussain S, Ahmed Z. (2014). Parental acceptance-rejection as predictor of alexithymia among students in GilgitPaskistan. Int J Inf Educ Technol. 4(3): 285-288. DOI: 10.7763/IJIET.2014.V4.414
Jackson, L. M. (2019). The psychology of prejudice: From attitudes to social action (2nd ed.). American Psychological Association. https://doi.org/10.1037/0000168-000
Keel, C., & Pidgeon, A. M. (2017). Mediating role of self-compassion, emotional regulation on the relationship between, and Psychological Distress. Journal of Basic and Applied Research, 3(3), 107-113.
Krok, D., & Kleszczewska, A. (2019). Sense of coherence and psychological well-being in cardiac patients: Is the association mediated by self-efficacy. Archives of Psychiatry and Psychotherapy, 3: 15–24. DOI: https://doi.org/10.12740/APP/109754
Lander A. (2019). developing self- compassion as a resource for coping with hardship: Exploring the potential of compassion focused therapy. Child and Adolescent Social Work Journal. 36(6):655- 68.
Langeland, E., & Wahl, A. K. (2009). The impact of social support on mental health service users’ sense of coherence: A longitudinal panel survey. International journal of nursing studies, 46(6), 231-237. DOI:10.1016/j.ijnurstu.2008.12.017
Li Z, Liu T, Han J, Li T, Zhu Q, Wang A. (2017). Confrontation as a Mediator between Sense of Coherence and Self-management Behaviors among Elderly Patients with Coronary Heart Disease in North China. Asian Nursing Research. 11 (3), 201 - 206. DOI:10.1016/j.anr.2017.08.003
Lloyd JL. (2017). Relationship between self-compassion, sense of coherence, coping strategies and perceived stress in clinical psychology trainees. Doctoral thesis, Staffordshire University & Keele University. https://core.ac.uk/download/pdf/157852703.pdf
Lucre, K., & Clapton, N. (2021). The Compassionate Kitbag: A creative and integrative approach to compassion‐focused therapy. Psychology and Psychotherapy: Theory, Research and Practice. 94: 497-516. DOI:10.1111/papt.12291