نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

دانشگاه علامه طباطبایی

چکیده

پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی روش واقعیت‌درمانی بر کاهش نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای در دانش‌آموزان پسر پایه پنجم و ششم دبستان در شهر تهران انجام شد. روش پژوهش، از نوع آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را دانش‌آموزان پسر پایه پنجم و ششم دبستآن‌های پسرانه شهر تهران در سال تحصیلی 94-1393 تشکیل می‌دادند. نمونه‌گیری به روش تصادفی خوشه‌ای چند‌مرحله‌ای انجام شد. پس از تکمیل پرسش‌نامه نشانه‌های مرضی کودکان توسط معلمان، 30 دانش‌آموز که در شاخص نافرمانی مقابله‌ای پرسش‌نامه نشانه‌های مرضی کودکان نمره بالاتر از نمره برش کسب کردند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. دانش‌آموزان گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه‌ای روش واقعیت‌درمانی را دریافت کردند. بعد از پایان جلسات، پس‌آزمون از آن‌ها به عمل آمد. برای تحلیل آماری داده‌ها نیز از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، در گروه آزمایش، نسبت به گروه کنترل، در مرحله پس‌آزمون کاهش معناداری در شدت نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای مشاهده شد (001/0p>). با توجه به یافته‌های این پژوهش، روش واقعیت‌درمانی، منجر به کاهش نشانه‌های اختلال نافرمانی مقابله‌ای در دانش‌آموزان می‌شود و می‌توان از آن به عنوان یک روش مداخله‌ای مؤثر استفاده کرد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

the effectiveness of reality therapy on the oppositional defiant disorder (ODD) symptom reduction among the students of the fifth and sixth grade in the city Tehran

نویسنده [English]

  • asgar chubdari

allame tabtabaee university

چکیده [English]

The present study has been carried out to explore the effectiveness of reality therapy on the oppositional defiant disorder (ODD) symptom reduction among the students of the fifth and sixth grade in the city Tehran. The methodology has been of a quasi-experimental nature with a pretest posttest design and a control group. The statistical population has been composed of the male students of the fifth and sixth grade of the city Tehran in the academic year 1393-1394 and sampling was carried out by the multistage cluster random one. After the Children Symptom Inventory 4 (CSI-4) had been filled in by the teachers, 30 students with the points higher than the cut-off point in CSI-4 were selected and randomly assigned to the experimental and control group. The former group received 10 reality therapy sessions each for 90 minutes after which a posttest was given to them. To analyze the statistical data, a covariance method was applied as a result of which a meaningful reduction (p>0.001) was observed in the posttest intensity of ODD symptoms for the experimental group in comparison to the control one. Given the findings of the study, reality therapy is believed to contribute to the reduction of ODD symptoms among the students, rendering it as an effective intervention method.

کلیدواژه‌ها [English]

  • : Oppositional Defiant Disorder Symptoms
  • Reality Therapy
  • Intervention Method
بلوم کویست، م. ال. (2002). مهارت­های سازگاری با کودکان ناسازگار: راهنمایی علمی برای والدین و درمانگران؛ ترجمه جوادعلاقه­بند­راد (1384). تهران: سنا.
صفری، س؛ فرامرزی، س؛ و عابدی، ا. (1391). تأثیر بازی درمانی با رویکرد شناختی- رفتاری بر کاهش نشانه­های اختلال نافرمانی مقابله­ای در دانش­آموزان. مجله روانشناسی بالینی. 4 (4)، 11-1.
کلانتری، م؛ نشاط­دوست، ح؛ و زارعی، م. (1380). تاثیر آموزش رفتاری والدین و دارودرمانگری بر میزان نشانه­های فزون کنشی کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی. مجله روا نشناسی افراد استثنایی. 2، (5)، 135-118.
گلاسر، و. (1999). نظریه انتخاب؛ ترجمه علی صاحبی (1389). تهران: سایه سخن.
ماستری فراهانی، ی. (1391). اثربخشی آموزش مسئولیت­پذیری بر پایه واقعیت درمانی بر کاهش پرخاشگری دانش­آموزان پسر راهنمایی شهر ساوه در سال  تحصیلی89-90. پایان­نامه کارشناسی ارشد. دانشگاه علامه طباطبایی.
محمداسماعیل، ا. (1383). بررسی اعتبار، روایی و تعیین نقاط برش اختلال­های پرسش­نامه نشانه­های مرضی کودکان بر روی دانش­آموزان 14-6 ساله مدارس ابتدایی و راهنمایی تهران؛ تهران: پژوهشکده کودکان استثنایی.
هاشمی، ت؛ بیرامی، م؛ اقبالی، ع؛ واحدی ،ح؛ رضایی، ر. (1388). تأثیر خودآموزی کلامی بر بهبود نشانه­هایی مرضی کودکان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله­ای. مجله روانشناسی افراد  استثنایی. (33(،210-203.
American Academy of Child & Adolescent Psychiatry. (2007). Behavior problems in children and adolescents. Center of knowledge on Healthy Child Development.Afford Center for Child Studies. http://www.aacap.org.
American Psychiatric Association, & American Psychiatric Association. (1994). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (DSM).Washington, DC: American psychiatric association, 143-7.
Bradley, M. C. Mandell, D. (2005). Oppositional defiant disorder: A systematic review of evidence of intervention effectiveness. Journal of Experimental Criminology, 1, 343-365
Burt, S. A. Krueger, R. F. McGue, M. Iacono, W. G. (2001). Sources of conversation among attention-deficit/hyperactivity disorder, oppositional defiant disorder, and conduct disorder: The importance of shared environment. Journal of Abnormal Psychology, 110, 516-525.
 
Cameron, A. (2009). Regret, choice theory and reality therapy. International Journal of Reality Therapy, 28(2), 40-42.
 
Carey, J. T. McAnany, P. D. (1984). Historical Development of Juvenile Delinquency in the United States (From Introduction to Juvenile Delinquency: Youth and the Law, P 51-66, 1984, James T Carey and Patrick D McAnany--See NCJ-116445).
 
Caterin, l. C. (2008). The effect of reality therapy based group counseling on the self Esteem. . International Journal of Reality Therapy, 22(3), 130-142.
 
Chen, L. Jessie, B. (1987). Reality therapy with delinquent adolescent girls in open probation setting. The University of Hong Kong (Pokfulam, Hong Kong)
 
Chung, M. (1994). Can reality therapy help juvenile delinquents in Hong Kong. Journal of reality therapy 14(1), 66-78
 
Cornett, D. (2012). Oppositional Defiant Disorder: The issues and interventions for positive behavior management. A Capstone Project submitted in partial fulfillment of the requirements for the Master of Science Degree in Counselor Education at .Winona State University
Costello, E. J. Mustillo, S. Erkanli, A. (2003). Prevalence and development of psychiatric disorders in childhood and adolescence. Archives of General Psychiatry, 60:837-844
 
Fahim, C., He, Y., Yoon, U., Chen, J., Evans, A., Perusse, D. (2011). Neuroanatomy of childhood disruptive behavior disorders. Aggressive Behavior, 37(4), 326-337.
 
Gadow, K. D., Sprafkin, J. & Pierre, C. (1994). A test- retest Reliability study of the child symptom Inventory- 4: parent checklist. Unpublished data. Reported in Gadow and sprafkin. (1997). Child symptom Inventory-4 norms manual. Stony Brook, Ny: Checkmate plus.
 
Glasser, W. (1985). Control theory. New York, NY: HarperCollins.
 
Glasser, W. (2008). Station of the mind: New direction for reality therapy. New York.
Greene, R. W. Biederman, J. Zerwas, S. Monteaux, M. C. Goring, J. C. Faraone, S. V. (2002). Psychiatric comorbidity, family dysfunction, and social impairment in referred youth with oppositional defiant disorder. Am J psychiatry. 15(9): 1214-1224.
Hamilton, S. Armando, J (2008).Oppositional defiant disorder. American family Physician. 1, 78(7), 861-868. WWW.aafp.org
Hommersen, P. Murray, C. Johan J, Johnston, C (2008). Oppositional Defiant Disorder Rating Scale: Preliminary Evidence of Reliability and Validity. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 14(2), 118-125.
Keenan, K. (2012). Mind the Gap: Assessing impairment among children affected by proposed revisions to the diagnostic criteria for oppositional defiant disorder. Journal of Abnormal Psychology, 121(2), 352-359.
Kim, H. K. (2002). The effect of a Reality Therapy Program on the Responsibility for elementary school children in Korea. International Journal of Reality Therapy, XXII, 1
Mason, C. & Duba, J. D. (2009). Using reality therapy in schools: Its potential impact on the effectiveness of the ASCA national model. International Journal of Reality Therapy, 29(1), 5-12.
Maughan, B, Rowe R, Messer, J. et al (2004). Conduct disorder and oppositional defiant disorder in a national sample: developmental epidemiology. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 45:609-621.
Nock, M. K. Kazdin, A. E. Hiripi, E. Kessler, R. C (2007). Lifetime prevalence, correlates, and persistence of oppositional defiant disorder: Results from the National co morbidity Survey replication. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 48: 703-713.
Rapport, Z. (2007). Using Choice Theory to assess the needs of persons who have a disability and sexual/intimacy/romantic issues. International Journal of Reality Therapy, 27(1), 22-25.
Rey, J .M. (2012). Textbook of Child and Adolescent Mental Health. International Association for Child and Adolescent Psychiatry and Allied Professions, IACAPAP, Geneva. Section D, D2Schaefer, C. E.
Scott, S. Knapp, M. Henderson, J. et al (2001). Financial cost of social exclusion: follow up study of antisocial children into adulthood. British Medical Journal, 19,323-340.
 
Weitmann, D. (2006). Internalizing and Externalizing Symptoms among Children with Oppositional Defiant Disorder, Conduct Disorder or Depression. A Doctoral Project Submitted in Partial Fulfillment the Requirements for the Degree of Doctor of Psychology in the Department of Psychology at Pace University New York.
Wubbolding, R.E. (2000). Reality therapy for 21st century. New York (NY): Routledge.