نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 مسئول فنی مرکز درمان و توان‌بخشی شبانه‌روزی بیماران روانی مزمن هدایتر
2 دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسۀ مؤلفههای خودکارآمدپنداری بین نوجوانان پسر کمبینا و بینا بود. روش پژوهش از نوع علی-مقایسهای بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ نوجوانان کمبینا و بینای سال دوم راهنمایی تحصیلی شهر تهران بود. حجم نمونۀ موردنظر 50 نفر (30 نفر دانشآموز پسر بینا و 20 نفر دانشآموز پسر کمبینا) بود. از روش نمونهگیری در دسترس برای دانشآموزان کمبینا و روش نمونهگیری تصادفی ساده برای دانشآموزان بینا از یک مدرسه راهنمایی هم‌جوار استفاده گردید. لازم به ذکر است که در این پژوهش آزمودنیها بر اساس متغیرهای جنسیت، سن و وضعیت اقتصادی- اجتماعی همتاسازی شدهاند. ابزار مورداستفاده در این پژوهش پرسشنامۀ خودکارآمدپنداری بندورا بود و به‌صورت گروهی اجرا شد. برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از آزمون t مستقل استفاده شده است. یافتههای پژوهش نشان داد که در مؤلفههای "موفقیت تحصیلی"،"یادگیری از طریق خودنظم‌دهی"،"فعالیت‌های فوق‌برنامه"،"برآوردن انتظارات دیگران"،"خودنظم‌دهی انگیزشی"در بین دانشآموزان پسر بینا و دانشآموزان پسرکم بینا تفاوت معنی‌داری وجود دارد)01/0>p (. همچنین میزان خودکارآمدپنداری در مؤلفۀ "استحکام خود" بین دانشآموزان پسر کمبینا و بینا تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0<p). بنابر نتایج حاصله، میزان خودکارآمدپنداری دانشآموزان پسر بینا نسبت به دانشآموزان پسرکم بینا بیشتر است. بنابراین پیشنهاد می‌شود معلمین، اولیاء و دست‌اندرکاران امر آموزش از طریق ارائه الگوهای رفتاری مناسب برمبنای انتقال احساس خودکارآمدپنداری در نوجوانان کمبینا عمل کنند. همچنین پیشنهاد می‌شود فرصت‌های اجتماعی کافی برای دانشآموزان کمبینا جهت افزایش توانمندی و رشد انگیزش درونی در آنها فراهم گردد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
aa
نویسندگان [English]
- Reza Ahmadi 1
- Parviz Sharifi daramadi 2
چکیده [English]
aa
کلیدواژه‌ها [English]
- aa
)